غَنَاوِى الأرض
شعر:عبدالباري إمام
(مهداة إلي أرواح الراحلين من شعراء العاميَّة)
==========================
غناوى الأرض حزنانه
وطرحتها بلون الليل
لأن الســيل مسخ فيها النبات والحَب
وعفَّص كلمة دفيانة بنبض الحُب
غناوى الأرض حزنانة ولا بسه حِدَاد
على حَدَّاد
على اللى لملم اللقمة بكاد الكاد
ولا رضيشى يخُش مزاد
غناوى الأرض حزنانه وقلبها باش
على النجم اللى وسطنا عاش وراح ولا جاش
ولا باعك يا كلمة بلاش
غناوى الأرض حزنانه على الرَّاوى
على اللى غَنَّى وسط المسك والجاوِى
لشرقاوى ، وجرجاوى
وكان" زكريا حجاوى"
غناوى الأرض بتبَكِّى عيون الناى على "التايه"
على "حجاجنا " اعظم "باى"
على اللى كانوا يتصافوا بكنكة شاى
غناوى الأرض حزنانه
وما سكه الشمعة مطفيــَّــــه
على اللى عاشوا بيغنُّوا لشلبايه وشلبيه
ويبتسموا اذا سكنوا فى جلابيه
وكانوا يشربوا فى الكوز
ولا عرفوا فى يوم " جينـزاً " " ولا فوسكوز "
ولا قلبوا ـ فى يوم ـ البوز
فى وش اللى يحاديهم
فهل تقدر يا " فارسنا " تناديهم ؟ !
مُحَال طبعاً! ولكن رحت عنديهم
" لأن الطير ما بيحنِّش لسَجَّانه "
ولا يفرط فى الحانه
ورب الكون بنى عشك فى بستانه
ولكن بعد ما اديتنا :
مفتاح روضة الموال
ووزنة رنة الخلخال
ورسمة قولة القوال وعم وخال
لنص الشعرا فى بلدنا
وراية حب ترشدنا
وتوجدنا فى ساحة جدَّنا "ابوا للّو"
ـ يا ديوان الأدب كله ـ
لا تلومنى فى إسهابى
كلامى عُشْر اعجابى فباسم الغايب الحاضر
وباسم الحاضر الغايب
وفعل المؤمن التايب ودمع الشايب الآيب "
بنتر نم بترنيمة ...تخلِّلى اللِّيل
يعود تانى بقمرايه ... ووردايه
ونرسم ربع ضحكايه
غناوى الأرض مفردها بألف حكايه .. وحكايه
بيولد حرفها الأول بصرخه وبسملة دايه
ويبدأ سطرها الآخر بنعش ،وخلق بَكَّايه
ولانملك سوى ننطق " تبارك كَمِّلوا الآيـــه ..............................
